“Um vit skulu út at ferðast, eru boðin í føðingardag ella skulu til okkurt tiltak, so er matur altíð nakað, vit mugu fyrireika áðrenn. Ta fyrstu tíðina var hetta sera avbjóðandi og krevjandi, men við tíðini venur man seg við tað, og tað gerst lættari. Tað er tó ikki altíð, at eg raki rætt, og tað er komið fyri, at eg havi givið honum bollar við, og so luktar tað av nýbakaðum vaflum á staðnum. Tí seti eg veruliga prís uppá, tá fyriskiparar nevna matin, tey fara at bjóða, tí bollin er also ikki líka lekkur, tá tað angar av nýbakaðum vaflum,”

“Í dag hugsi eg als ikki um, at eg havi cøliaki, tá ið eg hugni mær saman við vinkonum. Tað er lætt at fáa glutenfríar vørur, og tað er als ikki so torført at gera lekran glutenfrían mat. Og vinkonurnar hjá mær eru fantastiska umhugsnar, so eg hugsi sjáldan um, at eg eri øðrvísi enn tær. Heima eta maðurin og børnini partvís glutenfrítt. Pasta, sós og køkur geri eg altíð glutenfrítt, og breyð eta tey við vanligum mjøli í.”

“Einaferð skuldi eg vera við í postarenning saman við einum toymi. Men ein postur var at eta skipskeks og síðan blása í eina ballón, og tað kundi eg sjálvandi ikki, og toymið fekk tí eitt vánaligari úrslit. Tað eru sovorðin smá ting, sum gera tingini fløkt viðhvørt, og sjálvandi hevði eg viljað, at eg ongantíð gjørdist sjúkur, men eg havi verið noyddur at góðtaka støðuna og havi lært meg at liva við henni.”